De coronapandemie verdeelt niet alleen de samenleving, maar verscheurt ook families en hechte vriendschappen. Waarom lopen de gemoederen zo vaak zo hoog op?

Op deze kop (Volkskrant), sloeg ik vanmorgen aan. Behoorlijk, moet ik jullie zeggen, want dit is iets, waar ik zelf ook in verzeild kan raken, heel irritant maar wel wat het is. Ik vlieg er soms, zonder dat ik er erg in heb, zomaar in. In een splitsecond beland ik in een soort van vechtmodus, voel ik een soort van agressie opkomen en wil ik het liefst de ander door elkaar rammelen:-( en hem of haar toeschreeuwen, dat ik echt gelijk heb……!!??

Dit, in tegenstelling tot mijn altijd primaire reactie dat ik niemand tot last wil zijn en juist de neiging heb om me kleiner, dan de ander te maken. Gelukkig weet ik inmiddels wel dat dàt mijn primaire reactie is. Ik heb geleerd om daarom, in bepaalde situaties niet primair te reageren, dat eerst, een fractie van een seconde, even toe te laten, me er bewust van zijn en dan als een volwassene te reageren:-)

Maar, als het gaat om discussies die gaan over corona en alles wat daarmee samenhangt, is die primaire reactie op dat moment ver, maar dan ook heel ver te zoeken, sterker nog ik voel hem dan niet meer. Fascinerend, hoe is dat nu mogelijk? 

Ook met coachies, keek ik dit jaar naar dit thema. Situaties waren er genoeg.

Enfin, ik zie het als weer een laagje af van de ui die almaar meer wordt afgepeld als het gaat om mijn eigen diepste angst van afwijzing. 

Het goede nieuws is dat het me tegenwoordig lukt, om ‘rustig’ te blijven, de opvliegende kriebels te negeren, geen gelijk hoeft te hebben (want, wat is in godsnaam het gelijk hierin, hooguit dat je vertelt hoe jij het ziet en wat het met je doet), en mijn eigen pijn weer verder te helen. 

Zelfs verwonder vragen aan de ander  stellen, lukt me nu in deze precaire situaties, of in ieder geval iets vaker;-)