De coronapandemie verdeelt niet alleen de samenleving, maar verscheurt ook families en hechte vriendschappen. Waarom lopen de gemoederen zo vaak zo hoog op?

Op deze kop (Volkskrant), sloeg ik vanmorgen aan. Behoorlijk, moet ik jullie zeggen, want dit is iets, waar ik zelf ook in verzeild kan raken, heel irritant maar wel wat het is. Ik vlieg er soms, zonder dat ik er erg in heb, zomaar in. In een splitsecond beland ik in een soort van vechtmodus, voel ik een soort van agressie opkomen en wil ik het liefst de ander door elkaar rammelen:-( en hem of haar toeschreeuwen, dat ik echt gelijk heb……!!??

Dit, in tegenstelling tot mijn altijd primaire reactie dat ik niemand tot last wil zijn en juist de neiging heb om me kleiner, dan de ander te maken. Gelukkig weet ik inmiddels wel dat dàt mijn primaire reactie is. Ik heb geleerd om daarom, in bepaalde situaties niet primair te reageren, dat eerst, een fractie van een seconde, even toe te laten, me er bewust van zijn en dan als een volwassene te reageren:-)

Maar, als het gaat om discussies die gaan over corona en alles wat daarmee samenhangt, is die primaire reactie op dat moment ver, maar dan ook heel ver te zoeken, sterker nog ik voel hem dan niet meer. Fascinerend, hoe is dat nu mogelijk? 

Ook met coachies, keek ik dit jaar naar dit thema. Situaties waren er genoeg.

Enfin, ik zie het als weer een laagje af van de ui die almaar meer wordt afgepeld als het gaat om mijn eigen diepste angst van afwijzing. 

Het goede nieuws is dat het me tegenwoordig lukt, om ‘rustig’ te blijven, de opvliegende kriebels te negeren, geen gelijk hoeft te hebben (want, wat is in godsnaam het gelijk hierin, hooguit dat je vertelt hoe jij het ziet en wat het met je doet), en mijn eigen pijn weer verder te helen. 

Zelfs verwonder vragen aan de ander  stellen, lukt me nu in deze precaire situaties, of in ieder geval iets vaker;-)

Gevoelens, emoties… wat moet je ermee?

Voor mij vormen emoties het mooiste goed om echt JA te zeggen tegen het leven.
En ja, tegelijkertijd een hele klus om je eigen gevoelens te begrijpen. Hoe emoties een plek innemen in je leven is voor iedereen verschillend. De één kan gemakkelijk boosheid toelaten, terwijl dat voor een ander ‘not done’ is. En waar iemand anders het verdriet spontaan kan laten stromen, gaat haar buurvrouw bij verdrietige omstandigheden gelijk ‘op slot’. Het heeft alles te maken met wie je bent en hoe je in elkaar steekt. Maar zeker ook met wat je hebt meegemaakt in je opvoeding, wat generatie op generatie is doorgegeven én hoe jouw hechting is geweest. Hoe ben je welkom geheten toen je geboren werd en hoe was de zwangerschap van jouw moeder? Dit alles heeft wat mij betreft te maken met hoe het in het hier en nu met je gaat, of beter gezegd: hoe je met gebeurtenissen omgaat. Mij fascineert dit enorm! En dat is, denk ik, ook een belangrijke reden waarom ik in afgelopen jaren zo naar ‘rouw en verlies’ ben gedreven. Ik, die als hooggevoelig persoon best geworsteld heb met gevoelens en emoties. Maar ik durf nu, op 54 jarige leeftijd, wel te zeggen dat ik daarin volwassen ben geworden. Maar allemachtig, wat een klus!

Enfin ik kan er uren over praten maar zeker ook over schrijvenJ En met dat laatste ga ik een start maken deze vakantie. Het kriebelt al jaren om een boek te gaan schrijven. Als coach die het beste bij mensen naar boven haalt en alle kriebels die mensen voelen uitvergroot, ga ik natuurlijk ook mijn eigen kriebels serieus nemen. Want mijn motto is zoals de meeste van jullie weten: DOE VOORAL WAAR JE BLIJ VAN WORDT!

Ik ga naar Zuid-Frankrijk waar ik met een groep van 25 mensen onder begeleiding van Geert Kimpen en een drietal andere schrijvers gecoacht en geïnspireerd word.

Spannend? JA!
Leuk? JA!
Eng? JA!
Zin in? JA!
Gedachtes als ‘wie denk je wel dat je bent om dat te kunnen?’ JAA!
Neem je deze serieus? NEE!

Ik ga gewoon beginnen en vertrouw er op dat er moet gebeuren wat er moet gebeuren! Een bladzijde heb ik al en die deel ik vast graag met jullie. Namelijk het volgende gedicht:

De herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg.
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugd, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.

Misschien komt hij de boel ontruimen om plaats te maken voor extase……..
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langs komt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
Rumi

Ik wens jou ook een heerlijke zomer toe, wat je ook gaat doen, geniet ervan! Want, voordat je het weet, klopt er een onaangename gast op jouw deur. En mocht die gast al onverhoopt aangeklopt hebben dan wens ik je toe dat je deze welkom kan heten, hoe verrekte moeilijk, echt niet te doen en pijnlijk dat soms ook kan zijn. Alle goeds!

Zomergroet van Jolande

Afgelopen twee jaar heb ik met veel plezier de opleiding Rouw & Verlies bij ‘het Land van Rouw’ gevolgd. Wellicht klinkt het ‘met plezier’ je wat gek in de oren, maar toch heb ik dit echt zo ervaren. Ik wil graag met je delen welke wonderlijke les ik hieruit heb gehaald.

Thuiskomen
Op de eerste dag van de opleiding had ik meteen een gevoel van thuiskomen. Daar al direct duidelijk werd dat allerlei (heftige en vervelende) gevoelens er mochten zijn, denk bijvoorbeeld aan schaamte, leegte, eenzaamheid, intense pijn, verdriet etc. Ik leerde in de opleiding bijvoorbeeld dat ik schaamte heel moeilijk kon toelaten. Daar schaamde ik me echt voor… Enfin al dit soort gevoelen kun je tegenkomen als je een verlieservaring meemaakt of in een rouwfase zit. Ik heb veel (op weer een diepere laag) over deze gevoelens mogen leren en met name om deze “gewoon” te laten zijn, toe te laten en vervolgens te omarmen.

‘’JA!’’ zeggen
Het klinkt allemaal logisch en gemakkelijk, maar dat is het zeker niet – ook niet voor mij als ervaren coach. Ook ik kom mijn eigen angsten tegen, met bloed, zweet en tranen. Ik heb weer een laagje dieper in mijn eigen ziel mogen kijken en het voelt als een groot cadeau om dit te hebben mogen delen met mijn opleiders en klasgenoten.

Gevoelens herkennen, delen en er dwars doorheen gaan. Je angsten aan durven kijken en ervaren dat daardoor kracht en energie vrijkomt. Dat is volmondig ‘’JA!’’ zeggen tegen het leven.

Vrijheid
Kortom, gevoelens horen hoe dan ook bij het leven. Met de positieve gevoelens zijn we blij, maar met de minder fijne gevoelens die we hebben meestal niet. Die drukken we onbewust weg. Maar reken maar dat ze er zitten want we hebben allemaal verlieservaringen en/of gestolde rouw in ons aanwezig in veel verschillende lagen. Vroeg of laat maakt iedereen iets mee waarbij gratis en voor niets deze minder fijne onverwerkte gevoelens meekomen. Eigenlijk raar dat we daar zo van wegrennen, want uiteindelijk levert het toelaten je alleen maar vrijheid op. Het maakt ruimte om te doen en laten wat jij wilt. Ik weet uit ervaring dat je hierin niets te sturen hebt, het komt op het moment dat jij er aan toe bent en dan is het hek ook echt van de dam.

Het leven kan alleen
achteraf begrepen worden
maar het moet voorwaarts
geleefd worden.

(S. Kierkegaard)

Dankbaar
Ik ben blij en dankbaar dat ik zelf weer door een laagje angst ben heen gegaan. Dat geeft goede zin en ook nog eens een diploma tot rouw en verliesbegeleidster!

Met veel liefde voor allerlei (rouw en verlies-) gevoelens ga ik met een groot ‘’JA!’’ 2017 in! Ook jou wens ik een groot ‘’JA!’’ toe! Heb het goed, pluk de dag en wees dankbaar.

En bij deze ben je vanaf nu ook van HARTE welkom voor hulp of een luisterend oor voor alles wat met rouw en verlies te maken heeft. Binnenkort volgt er meer info op mijn website, maar daarover nu al bellen voor vragen kan natuurlijk altijd.

De waarheid is dat je gewoon moet doen wat goed voor je is, wat goed voelt en wat je hart laat zingen. Want wat de wereld wil, is mensen met een zingend hart.

Zoveel verhalen, belemmeringen doorgeworsteld, lol gemaakt, pijn gehad, confrontaties aangegaan, uitdagingen, tranen, muizenstapjes en stappen (uit comfortzone’s) gezet, nieuwe banen gevonden, grenzen gesteld, onmogelijke keuzes, geheimen, irritaties uitgesproken, lachsalvo’s, gevoelens die er toch mochten zijn, gouden gesprekken, sparren, het echt niet meer weten, radeloos zijn, verantwoordelijkheid nemen, eigen regie, vertrouwen op intuïtie, etcetcetcetc

Ik ben jullie allen dankbaar dat ik met dit alles er voor jullie mocht zijn en het met me deelden. Dat doet heel goed zoveel vertrouwen! Kortom mijn hart zingt nog steeds om de keren dat ik er voor jullie ben geweest en nu mag zijn. Nog heel lang hoop ik.

“Technologische ontwikkelingen maken nieuwe vormen van ons werk als coach mogelijk”

Bovenstaande uitspraak is de rode draad van het congres over “Innovatie bij professioneel begeleiden”, dat ik onlangs bijwoonde.

“Ja ja”, dacht ik, “eerst zien, dan geloven of dat daadwerkelijk bij ons beroep ook mogelijk is! Het is toch van essentieel belang dat je face-to-face gesprekken met je klanten blijft voeren? We moeten ze toch kunnen aankijken, zien wat er gebeurt, hoe ze reageren, etc.?”. Wie schetst mijn grote verbazing over mijzelf aan het einde van de dag? Ik werk er al lang mee!

En ik ben alleen maar meer uitgedaagd om er bewuster mee om te gaan en nog breder te kijken naar wat e-coaching, ofwel social media naast face-to-face gesprekken meer kan bijdragen aan coachingstrajecten. Wat ik onbewust al wist kan ik nu bewuster inzetten! En wel dat de inzet van social media een intensiever leertraject mogelijk maakt. Dit vanwege de hogere frequentie van het contact tussen mij en de klant.

Van injectie (face-to-face gesprekken) naar infuus*; een continu leerproces bevorderen; naast face-to-face gesprekken een Skype-gesprek voeren, een “opfris-sms’je” sturen, een link doorsturen naar een inspirerend filmpje op Youtube, of met elkaar een tijdstip afspreken om even kort te chatten over hoe het gaat, alleen dan op essentie: het behoort allemaal tot de mogelijkheden. Ik zie het als een methodiek  die ik soms veel en soms af en toe zal toepassen. Het is maar net hoe het uitkomt en wat past bij de klant, en zeker niet onbelangrijk: ook bij mijzelf.  Bij jongere klanten zal het meer als vanzelf gaan, die weten niet beter.

Een ding weet ik zeker; in 2025 zal alleen face-to-face gesprekken voeren zò 2012 zijn!

Maar wat het mij in ieder geval – weliswaar van een heel andere orde, maar zeker niet minder belangrijk – ook gebracht heeft, is dat ik dacht dat ik achterliep op deze nieuwste ontwikkelingen. Dat blijkt reuze mee te vallen! Door deze dag ben ik van onbewust naar bewust gekomen en blijk ik best nog “hip” te zijn als het gaat om generatie Y en Z te kunnen blijven begrijpen. En dat is een heel prettige bijkomstigheid voor iemand die net 50 is geworden en daar toch nog aan moet wennen.

*Met dank aan Ulrike Wild voor de analogie!